ေဗဒင္ဆရာဆိုတာ (၂)

My way of joking is to tell the truth. It is the funniest joke in the world.
(George Bernard Shaw)

အင္တာနက္ကေန ကၽြန္ေတာ္စုေဆာင္းထားတဲ့ ေဗဒင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသ အတိုအစေလးေတြပါ။ ဖတ္ရင္းေတြး၊ ေတြးရင္းျပံဳးမိေစဖို႔ တင္ဆက္လိုက္တာပါ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကေလးအေဖ

ကိုယ္၀န္ေဆာင္တစ္ဦးဟာ ေဗဒင္ဆရာဆီ ေရာက္လာတယ္။

ေဗဒင္ဆရာ ။ ။ ကေလးေမြးလာရင္ ကေလးအေဖ ေသလိမ့္မယ္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ။ ။ အို ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကေတာ့ မေသႏိုင္ေတာ့ဘူး . . .

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မွန္လိုက္ေလ....... ဆရာရယ္

တစ္ခါက ေဗဒင္အရမ္းယံုၾကည္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရွိေလသတဲ့။ တေန႔ေတာ့ ေယာက္်ားျဖစ္သူက မိန္းမလုပ္သူကို ပုဆိုးခ်ဳပ္ထား ခိုင္းတဲ့ေန႔မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အပ္ေပ်ာက္သြားရွာတယ္။ ခမ်ာမွာ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို အရမ္းေၾကာက္ရေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားသိရင္ အဆူခံရမွာလဲဆိုး၊ အပ္ေပ်ာက္တာ ကလည္း မေတြ႔လို႔ မျဖစ္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားရတာေပါ့။

ကဲ...ဖ်တ္ဆို အားကိုးတႀကီး သတိရမိတဲ့သူက "ေဗဒင္ဆရာ" ေလ။ ေကာင္းမိေကာင္းရက္နဲ႔ ေဗဒင္သြားေမးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက ေျဖပံုက ေပ်ာက္တဲ့ ေနရာမွာပဲ ရွာပါတဲ့။ ေဗဒင္ေမးတဲ့ အဖိုးအခကေတာ့ ဆန္ႏို႔ဆီဗူးသံုးလံုး ဉာဏ္ပူေဇာ္ရပါမယ္တဲ့။ (အဲဒီအခါက အပ္တစ္ေခ်ာင္း၏ တန္ဖိုးမွာ ၁၀ျပားျဖစ္သည္။) ေဗဒင္ဆရာက အခမဲ့ေဟာေပးလိုက္တာက ေယာက္်ားျဖစ္သူကို ေဗဒင္ေမးတဲ့ အေၾကာင္း ျပန္မေျပာပါနဲ႔တဲ့.... ျပန္ေျပာရင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ရိုက္လိမ့္မယ္တဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေဗဒင္ဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း ရွာၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာက္တဲ့အပ္ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “မွန္လိုက္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာ” ဆိုၿပီး တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိသတဲ့။

ေယာက္်ားလုပ္သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမွန္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္လိုက္တာမွ မနည္းခ်ဳပ္တည္း ထားရရွာတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ေဗဒင္သြားေမးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာလည္းေျပာလိုက္ေရာ ေယာက္်ားျဖစ္သူက.... ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ... မိန္းမျဖစ္သူကို ဆန္ကုန္ခံ ေဗဒင္ေမးတယ္ဆိုၿပီး ရိုက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူက နာရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ေအာ္လိုက္ပံုက... “မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္... ေယာက္်ားကို ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ အရိုက္ခံရမယ္ဆိုတာ.... မွန္လိုက္တာ..မွန္လိုက္တာ...”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကၽြန္မ လြတ္ပါ့မလား

ေဗဒင္ဆရာမ။ ။ ေဟာရမွာစိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ရွင္မၾကာခင္မုဆိုးမျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရွင့္ေယာက္က်ားကို တေယာက္ေယာက္က ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိမ့္မယ္။

အမ်ိဳးသမီး ။ ။ ဒါဆိုတဆက္တည္း ဆက္တြက္ၾကည့္ပါဦး... အဲဒီလူသတ္မွဳက ကၽြန္မလြတ္ပါ့မလားလို႔။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကိုဘေမာင္ႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာ

႐ိုး႐ိုးေအးေအး စားေရးႀကီး ကိုဘေမာင္သည္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ား အဆင္မေျပသျဖင့္ သူတို႔ လမ္းထိပ္တြင္ ေဟာခန္း ဖြင့္စားေနေသာ ေဗဒင္ဆရာထံသြားေလသည္။ ေဗဒင္ဆရာက ယခုကဲ့သို႔ အညံ့မ်ား ၾကံဳေနရျခင္းမွာ ကိုဘေမာင္အိမ္တြင္ မေလွ်ာ္ကန္၊ မသင့္ျမတ္သည္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ဆိုၿပီး အိမ္အထိ လိုက္ၾကည့္ ေလေတာ့သည္။

အိမ္သို႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္...

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဘေမာင္၊ ခင္ဗ်ား ဘုရားစင္မွာ ထိုးထားတဲ့ ခတၱာပန္းေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္ေတာ့... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္လည္း မထိုးနဲ႔ဗ်ာ... ေနာက္ ဒီေအာက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘာလို႔လဲ ဆရာ၊ ဘုရားကို ပန္းထိုးတာ မေကာင္းဘူးလား...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတာေပါ့... ဒီမွာ ခတၱာဆိုတာ “ခက္တာ” နဲ႔ အသံဆင္တယ္ဗ်...။ ခက္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ စပါယ္ ဆိုတာကလည္း “စကတည္းက ပယ္ခံရတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ျဖစ္ေစတယ္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဒါဆို ဘာကို ဘုရားကပ္ရမလဲ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒီမွာ အလြယ္ေလးေလ... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴရင္ ေကာင္းတယ္လား...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မသိရင္မွတ္၊ ေကာင္းညွင္းေပါင္းဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းျခင္းေပါင္း၊ ေကာင္းျခင္းေတြ ေပါင္းလာေအာင္... ၿပီးေတာ့ ၾသဇာရွိေအာင္ ၾသဇာသီးကို လွဴ... ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါတယ္တဲ့ ကိုဘေမာင္ရ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ... က်ေနာ္ အလုပ္ကလည္း ေျပာင္းေရႊ႕က်ဦးမယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး ဆရာရယ္...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မေျပာင္ခ်င္ဘူးလား... အလြယ္ေလး ကိုဘေမာင္ရယ္... အိမ္ေရွ႕ကျခံထဲမွာ... ေျပာင္းဖူးရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရယ္၊ ဘူးသီးရယ္ သံုးမ်ိဳးကို စိုက္လိုက္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဆရာ... အဲဒါဆို မေျပာင္းရေတာ့ဘူးေပါ့...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ... အဲဒီသံုးမ်ိဳးရဲ႕ အစစာလံုးေတြက ေျပာင္းခ်ဥ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေတာ့ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီးေတာ့...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္... ေက်းဇူးပါ”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ရပါတယ္ဗ်... ဓာတ္တူရင္ နတ္ကူသတဲ့ဗ်ာ...”

ဒီလိုနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း ျပန္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ကိုဘေမာင္က ဆရာအိမ္လာၾကည့္ပါဦး ဆရာေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း တစ္ေခါက္ ထပ္လိုက္သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူေျပာထားတဲ့အတိုင္း ၾသဇာသီးေတြ၊ မင္းဂြတ္သီးေတြ ဘုရားလွဴထားတာ ေတြ႕ရသည္။

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒါနဲ႔ ကိုဘေမာင္ မင္းဂြတ္သီးေတြက...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဆရာ့ နည္းစနစ္အတိုင္းေလ... မင္း Good သြားေအာင္... မင္းဂြတ္သီးကို လွဴထားတာ”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္လားဗ်”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပတ္ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေရႊေတာင္... ဟုတ္လား...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာေျပာသလို ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေအာင္ေလ... ေရႊေတာင္ႀကီး ဆိုက္ေအာင္၊ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟား... ဟား... ဟား...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟားပါနဲ႔ ဆရာ၊ ဟား ဟား ဆိုတဲ့ အတိုင္း သူမ်ားေတြ ဆရာ့ကို ဟားပါလိမ့္မယ္...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေအာ္... ကိုဘေမာင္ရယ္”

ကိုဘေမာင္။ ။ “မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ၊ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ေအာ္ေနရပါမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္တာ့္ကိုလည္း “ကိုဘေမာင္ရယ္” ဆိုၿပီး အတင္းမရယ္ခိုင္းပါနဲ႔...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္၊ ခက္ေတာ့တာပဲ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ခက္ေတာ့တာပဲလို႔ခ်ည္း မညည္းပါနဲ႔ဆရာ၊ ဆရာ့ေနာက္ကို ခက္တာေတြ လိုက္လာပါလိမ့္မယ္... ေရာ့ ေသာက္ဆရာ...”

ကိုဘေမာင္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာလည္း ယူေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... ခ်ိဳခ်ိဳ ခါးခါး ဘယ္လို အရသာႀကီးမွန္းမသိသျဖင့္...

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါ... ဒါ... ဘာႀကီးလဲ၊ ကိုဘေမာင္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘႀကီးလဲ လို႔ မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ဆရာ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲေနပါ့မယ္... ”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ခုနက အရည္ကေလ... ၾကံရည္ဖန္ရည္ တိုးေအာင္ဆိုၿပီး ၾကံရည္ရယ္ အဖန္ရည္ရယ္ ေရာေသာက္တာေလ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ... ဒီမယ္၊ ကိုဘေမာင္ ေဗဒင္ ပညာကို အလြယ္ေလး မွတ္ေနလား...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ပညာလို႔ မေျပာပါနဲ႔ ဆရာ... ျပင္ညာ ဆိုရင္ ျပင္ၿပီး ညာေနရပါမယ္။ ေဗဒင္နည္းစနစ္လို႔ ေျပာပါ ဆရာ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ထိုင္ခံုေတြလည္း မေတြ႕ပါလား...“

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းပစ္လိုက္တာ။ အရင္တစ္ပတ္ ဆရာျပန္သြားကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေလ... ထိုင္လည္း ထိုင္၊ ခုန္လည္း ခုန္ဆိုတာ သိပ္မဟုတ္ဘူးလိုပဲ ဓာတ္ပ်က္ေနသလားလို႔ပါ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟိုက္ပါနဲ႔ ဆရာ... အလကားေနရင္း ေမာဟိုက္ေနပါ့မယ္...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ကိုဘေမာင္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့ ခုနက ဆရာ့ ဆိုင္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕တယ္... ျပင္ပါဆရာ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္းဘုတ္က ဘာျဖစ္လဲ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာခန္းဆိုတာေလ ဆရာ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္ကဲ့...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာၿပီးရင္ ခန္းခန္းသြားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ မရဘူးလား ဆရာ... ရသမွ် ေငြေတြ ခန္းကုန္မွာေပါ့ ဆရာ...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့... မေနာမယ ဆိုတာေလ... မယ ဆိုတာ “မရ” မပိုင္ဆိုင္တာနဲ႔ အသံတူတယ္ေလ... ပညတ္သြားသလို...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေတာ္၊ ေတာ္... ကိုဘေမာင္...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္လာၿပီးလား ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...”

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ... ျပန္မလို႔...”

ကိုဘေမာင္။ ။ “သိဘူးဆရာ၊ နာရီဆိုတာ နာလည္းနာတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္ဆိုေတာ့ မခ်ိျပံဳးသလို အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတာနဲ႔ အိမ္မွာ ဘာနာရီမွ မထားေတာ့တာ...“

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဟာဗ်ာ...”

ဤသို႔ျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာသည္ ကိုဘေမာင္အိမ္မွ တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေဗဒင္ဆရာ၏ အစြမ္း

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ ခင္ဗ်ားမွာ ကေလးသံုးေယာက္ရွိရမယ္။

ေမးသူ။ ။ ဟင္႔အင္း... ဒါဆိုဆရာမွားသြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ စုစုေပါင္းကေလး ငါးေယာက္ေတာင္ ရွိပါတယ္။

ေဗဒင္ဆရာ။ ။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ဖခင္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထင္ေနတယ္ေပါ႔ေလ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အဆင္ေျပမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္လ်က္
အုပ္စိုး